Wakacje po pandemii

 No i nadeszła wiekopomna chwila ze znowu tym razem wszyscy zaszczepieni siedzielismy przy jednym stoliku w klubie KOT, tematy mieliśmy dwa wakacje po pandemii i kultura pubowa. 

Nasza kochana koleżanka Anita stwierdziła ze teraz nikt przy zdrowych zmysłach nie wybierze się na wakacje zagranicę skoro wszystko potrzebne jest w Polsce morze, jeziora i góry. To po co, chyba żeby usłyszeć Allah Akbar.

Niby Anita miała racje ale niewątpliwie są pewne plusy wojaży zagranicznych :

Mając 21 lat wyruszyłem do Paryża , znałem angielski na poziomie dla średnio zaawansowanych i dzięki temu i francuskiemu konduktorowi poznałem brazylijkę Sorayę , a było to tak że w przedziale obok siedziała Polka która podobnie jak ja miała bilet dla pracowników europejskich kolei w naszym przypadku PKP. Cztery bilety na każdą linię kolejową , dzięki też temu wyskoczyłem też pociągiem do Saint Tropez. 

 

Wracając jednak do Polki miała ona taki sam bilet jak ja z tym że nie miała dołączonego pakietu SNCF czyli kolei francuskich, kiedy z Sorayą weszliśmy do przedziału Kobieta była cala we łzach , Soraya to najpiękniejsza Kobieta jaką w życiu spotkałem, taka gdzie człowiek nie musi sobie zadawać pytania w którym miejscu ona jest piękna, była Piękna w każdym calu i poruszała się z takim wdziękiem jak Czarna Pantera. Już to że widać było po jej twarzy współczucie dla tej Kobiety, zrobiło na mnie wrażenie, bo rzadko takie Ślicznotki mają dużo empatii dla Ludzi. 

/fragment Roman Szczepkowski - PAN SZCZEPKOWSKI/

 

 

Wracając z Paryża poznałem jeszcze młodziutką 17-latke Anne Marie Blanchard, z drugiej strony jeśli jest prawda jak twierdzi PAN Zdzich i Iwonka że nie ma to jak pic-nic z Przyjaciółmi przy ognisku , śpiewie i miłej pogawędce to chyba musielibyśmy mieć dochody Richarda Bransona by sponsorować wakacje rodzinie i Przyjacielom i to nie koniecznie na Wyspach Dziewiczych. 

 

 

Ale już na Mazurach lub w Szklarskiej każdego stać było by na opłacenie wspólnego pobytu, Renata wskazała na jedno że wszyscy Ci ludzie darzą się szacunkiem i nie są nadętymi bufonami bo w toksycznym towarzystwie nawet kiełbaski z musztardą nie smakują. I tu trudno nie przyznać racji. 

Drugi temat jaki nami zawładnął to kultura pubowa, w 1999 roku pojechałem do Londynu na kurs Business English , dość często z naszą nauczycielką chodziliśmy do The Mayflower Pub, traktowano to jako część brytyjskiej tradycji , który po raz pierwszy został otwarty w 1620 roku. To co mi imponowało to dbałość o klientów nie tylko szybką obsługę ale również ich bezpieczeństwo. Nikt z nas nie chodzi do pubu by pokazać że zna techniki samoobrony szczególnie jeśli jest z dziećmi lub rodziną. To właśnie w Mayflower mi imponowało że od razu interweniowali gdy do stolika przysiadali się obcy. Pamiętam jak pewnego razu do młodych Dziewczyn chciało się przysiąść czterech mężczyzn barman od razu interweniował i nie chodzi  o to że Dziewczyny zdecydowały że Panowie zostają z nimi , ale ze w razie jakiś nachalnych osób mogą liczyć na ich pomoc. 

 

 

Wiem że trudno w to uwierzyć że piszę to jeden z autorów podróżniczego bloga POZNAJEMY ŚWIAT ale naprawdę w to wierzę, kiedyś było to tuż przed pandemią znajomy poinformował mnie że są z Przyjacielem na Karaibach, powiedziałem że zazdroszczę. Wiecie co oni robili leżeli na plaży i chodzili do klubu i pubu, zupełnie nie byli zainteresowani kulturą i historią tego kraju. A skutek tego jest taki że ja czytając podróżnicze periodyki w językach angielskim, niemieckim i hiszpańskim wiem dużo więcej o tym kraju choć nigdy tam nie byłem, lepiej by spędzili czas w polskich klubach i pubach bo mogli by z nimi porozmawiać. Po co więc tam pojechali, by pokazać że byli na Karaibach , widzisz ze to zwykły snobizm. Ludzie którzy mają niskie poczucie własnej wartości podbudowują je zagranicznymi wojażami.